Ze loopt in de richting van de boerderij. Daar achter glinstert de grote vijver. Ze scharrelt naar de hond, hij doet één oog open en houdt haar in de gaten. Ze gaat bij hem zitten en kijkt naar het grote gebouw waar ze net vandaan liep. Er zit een mooie toren op. Op haar magere armen prikkelt het vuil in de schrammen die ze opliep toen ze onderweg in de bramenstruiken moesten schuilen. Gelukkig hoorden de soldaten niets. In de zak van haar jasje zit de foto van vader. Hij moest vechten. Ze hebben al sinds maart vorig jaar niets meer van hem gehoord. Op de vraag wanneer ze weer naar huis zouden gaan, gaf haar moeder geen antwoord. Ze ging binnen een slaapplek voor hen ging zoeken. In haar kielzog de twee kleintjes.

Dan hoort ze geklingel. Het is een klok in de toren. Drie uur. Ze staat op, aait de hond nog een keer over de kop en sjokt naar het gebouw. Ze zal haar moeder en broertjes eens opzoeken om te helpen.

Ze zullen hier nog wel een tijdje blijven…

2016
We zitten op een bankje in de tuin, een kop koffie in de handen. Het is schemerig. We kijken naar de ‘Rijssense Trappen’ waar een stelletje van elkaar geniet. De klok begint te slaan. Zeven tingeltjes. Tijd om naar binnen te gaan, want straks gonst het gebouw weer van bedrijvigheid. We staan op. Links van ons, in de speeltuin bij de kinderboerderij zwaait een schommel zachtjes heen en weer. Over het gele pad loopt een kleine gestalte van ons vandaan. Ze verdwijnt in de vallende avond.

Kom, naar binnen. We zijn hier nog wel even…