DDUR 3: Stil (3-10-13)
Stil
We zien haar aankomen. Hengsel van haar tasje schuin over de schouder. Sigaretje in de hand. We maken een praatje. Regelmatig komt ze even gezellig buurten. Een heerlijk mens, altijd goed gemutst.
Ze mist haar man. Samen hadden ze een mooi leven. Rijk gevuld met allerlei sociale uitstapjes en een mooi plekje om weer thuis te komen. ’s Avonds deden ze samen de lichten uit. Ze vierden bij ons hun huwelijksjubileum. Een gedenkwaardige avond vol liefde, sirtaki, martini en... een vleugje Beatrix… Nee, dat valt echt niet uit te leggen. Gaan we ook niet proberen. Het was gewoon goed!
Toen zijn gezondheid afnam veranderde haar rol uiterlijk langzaam van echtgenote naar verzorgster. Van binnen echter was ze nog steeds zijn vrouw, zijn maatje… Nou ja, alle clichés klopten gewoon.
Maar hij is weg, en met hem een stukje van haar.
Het sigaretje is op. Ze gaat weer. Wij gaan ook naar binnen, nog genoeg te doen. Het is een rustig middagje en we werken samen lekker een beetje achterstand weg. ..
Wij kennen elkaar al ons leven lang. We hadden dezelfde ‘pyama-hond’. Gekregen tijdens een logeerpartijtje. De één een gele, de ander een rode. We hadden dezelfde brede muzieksmaak. BasF-bandjes van Pearl Jam, Bob Dylan, Fame, Frank Boeyen, REM, Janis Joplin en Whitney Houston liggen nog steeds te wachten op het moment dat ze gedigitaliseerd gaan worden. We hebben beiden het ‘poedeleffect’ ervaren (mislukt permanentje omdat we te veel op mevrouw Houston wilden lijken. Ging toch nooit lukken, daarvoor waren we toch íetsje te bleek) en in onze kast staan albums met rood-verkleurde foto’s waarop we zijn afgebeeld in hippe tuinbroeken, ophaalrokken met net-panty’s en door-oma’s-gebreide-kriebeltruien.
We leefden dezelfde tijd, met dezelfde mensen. We verloren dezelfde mensen. We begrijpen beiden dat je dag op de kop kan staan door een onverwachte herinnering, geur of foto. En weten dat we dit met humor weer kunnen relativeren.
Het is rustig in het pand. Stilte voor de storm? Misschien… Er moet veel gebeuren. Er wordt veel verwacht. We hebben plannen en voelen dat er grote veranderingen op stapel staan. Reuring! We houden er van. Het houdt ons gaande.
‘Koffie?’
‘Ja lekker. En nog een sigaretje.’
Met een bak bruin in onze handen, zien we door het raam in de verte een kleine figuur verdwijnen. Op zoek naar mensen en rumoer. We kijken er naar en hopen dat we iets van het gemis kunnen verzachten door de deur altijd voor haar open te houden.
De kop is leeg, de peuk is op.
Kom, aan de slag!
