DDUR 31: Kleur (03-05-15)

Kleur

Letterlijk duizenden mensen... Ze stonden op het groene gras in het Volkspark. Liepen over de grijze stenen van het terras. Over de rode loper in de lounge. Over de witte tegels in de foyer. Het bruine pvc in het restaurant. De zwarte vloer in de theaterzaal. Mensen met een eigen verhaal.

Dit jaar geen Meivakantie op Ibiza, want een naaste is ernstig ziek. Maar de kids verdienen een leuke dag. Dus even weg van de ellende. In het Park is genoeg te doen. Het is deze maand...ag tenslotte Koningsdag...
Ongekend druk is het. Vanaf onze stek achter de muntverkoop zien we iedereen komen en nestelen. In de stoeltjes op het terras of op de kleedjes op het veld. De zon schijnt, de muziek speelt.

Ook de dagen daarna. Wanneer op woensdag de kist de zaal wordt binnengedragen. Een paar tranen worden geplengd. Papa is niet meer. Veel bekenden nemen afscheid. Hij was bekend, en geliefd. Maar het is goed. Gelukkig werd hem verder lijden bespaard. Ons huis is het laatste plekje waar zijn naasten hem konden koesteren... De laatste plaats waar hij meeging op de muziek.

En terwijl de cake wordt gegeten en het afscheid verwerkt, wordt het brood verdeeld. Voor de fietsers. Enthousiaste wielerfans, die alvast voorproeven en voorbereiden voor wat komen gaat dit weekend. Een gezellig samenzijn. Net als donderdag, wanneer de slingers hangen voor een dame op leeftijd. Een drankje, een hapje, vreugde. Het leven vieren.

Na het feestje moet het hele huis schoon. Voor een rondje fietsers. Niet zo maar een rondje, maar één door de hele Provincie. Dus worden tafels gesjouwd, toiletjes gepoetst, kopjes gewassen, glazen gespoeld.
En twee dagen lang staan er fietsen in de lounge. Motoren in het Park. Worden duizenden broodjes gesmeerd en stukken appeltaart verdeeld

Maar in deze week, een jaar later, tussen al die duizenden mensen, loopt er een man. Eén die niet opvalt. Maar sjouwt, poetst, regelt en grapjes maakt. Die doet wat hij moet doen. Die blijft, tot het eind. Omdat hij dat wil, en weer kan. We zien hem lopen en beseffen dat we hem meer dan een jaar geleden bijna kwijt waren. Het feit dat hij er nog is geeft ons werk kleur.

371 dagen later, zaterdag om negen uur 's avonds trekt hij zijn jas aan. Het is goed, genoeg gedaan. Tijd om naar zijn vrouw te gaan. En te vertellen over al die duizenden mensen.
'Goed weekend!'.

De deur sluit zich achter hem en over de gele paden van het Volkspark zien we hem gaan...

Deel deze pagina met je vrienden



De volgende bedrijven dragen het Parkgebouw een warm hart toe!