DDUR 7: Warm

Warm

Het stormt. De regen klettert en de wolken donderen. Gordijnen dicht, deken over, pantoffels aan, kastje kijken, wijntje. We laten ons omsluiten door de warmte van thuis. Buiten bestaat even niet…

Op tv verschijnt een vrouw. Ze is Somalisch. Jong nog, maar haar ogen verraden een leven vol angst en verlies. De camera registreert integer de onmacht in haar gezicht wanneer ze vertelt dat ze tijdens haar vlucht uit Somalië van haar kinderen werd gescheiden. Het licht in haar ogen bij het vooruitzicht dat ze vandaag na twee jaar met haar kroost herenigd wordt. De warmte en de kracht van de omhelzing waar ze allemaal zo naar verlangden. Haar kinderen zijn thuisgekomen.
Tijd voor tissues…

Thuis, je zegt het zo makkelijk. Toch is het zo veel omvattend en voor iedereen weer anders.Thuis is niet die nette stapel stenen waar je in woont. Of die bank waar je met tien man op kunt ‘chillen’. Ook niet die enorme tafel van Piet Hein Eek waar je zo gezellig met je vrienden úren kunt tafelen. ‘Thuis’ is een gevoel, een combinatie van veel factoren. Of je nu alleen bent of een gezin hebt: ‘thuis’ zit van binnen! Je neemt het met je mee. Het is die plek waar je jezelf kunt zijn, jezelf kunt vinden, jezelf herkent. ‘Thuis’ is warmte. Lekkere kneuterigheid: wil je breien? Dan doe je dat. Of je hangt in je wijdste huispak op de bank. Huilt wanneer je dat wilt, zelfs bij de reclame van een hondenvoerreclame als je daar zin in hebt. Je hoeft niks, mag alles. Dansen op Dancing Queen, of even uitwaaien in de tuin in je ouwe kloffie. Zweedse klompjes aan. Voorjaarsbollen poten.

Verbazingwekkend trouwens hoe zo’n dun groen sprietje zich door minstens tien centimeter stugge, zwarte grond kan worstelen om vervolgens uit te groeien tot de betoverende schoonheid waar we in de lente zo blij van worden. Wij hebben allerlei hulpmiddelen om die bollen de grond in te krijgen. Dat sprietje doet het helemaal zelf. Sterk!

Afgelopen week voelden we veel warmte in ons tweede thuis. De Oude Dame gaf onderdak aan een paar dat elkaar via een lange omweg had gevonden. De verbintenis die ze aangingen, werd onder ons dak gevierd. Zij was jarenlang actief in het ontwikkelingswerk. Het verlies van de meest naaste persoon in haar leven, bracht haar naar de rand van de diepte. En toen ze viel was hij daar. Hij worstelde zich na een aantal ingrijpende gebeurtenissen net weer langs de rand van de afgrond omhoog. Hij zag haar en ving! Samen kwamen ze er uit. Klommen op de rand en begonnen opnieuw. De warmte die van hen afstraalde vulde ons huis. Het maakte dat ons kleine teampje er een perfecte dag van kon maken voor hen. Het voelde niet eens als ‘werk’, we hadden vooral plezier.

Het is met de Somalische moeder en haar kinderen en de nieuwbakken echtgenoten net als met dat groene sprietje: als je je eenmaal naar boven hebt geworsteld, kan het alleen maar makkelijker en mooier worden. Vanuit de bol heeft het sprietje zich genesteld en gevormd in dat stukje grond. Die grond houdt haar vast. En laat het dan maar regenen en stormen. Het kan zijn dat ze knakt. Maar er zal iemand zijn die haar oppakt en weer op de vaas zet. Ze groeit verder. Zo verlaten de Somalische kinderen hun geboortegrond, maar ze gaan naar hun moeder. Ze bloeien op. En zo vinden vanuit het zwartste gat twee bijzondere mensen elkaar en een nieuwe weg. Ze geven elkaar kracht.

Ze zijn thuis…

Laat ’t maar waaien buiten, en stormen. Wij zitten binnen en sluiten de wereld buiten. We wentelen ons nog even in de warmte. Morgen begint er weer een nieuwe week.

Deel deze pagina met je vrienden



De volgende bedrijven dragen het Parkgebouw een warm hart toe!