DDUR 2: Pony (25-09-13)

Pony

Goed, wij zijn dus dame in Rijssen. Dat is niets anders dan dame zijn in Goes of Tegelen of Groningen of Bergen of zelfs Boerenhol (in Zeeland. Boerengat ligt in diezelfde regio. ). Óók wij komen ’s ochtends gerimpeld uit ons bed, waarna we met een kop koffie en een sigaret de wallen wegknipperen. Óók wij proberen te leven in het ‘nu’ (wat alleen lukt als we héél hard roepen “En NU kap ik ermee!”). Ook wij zijn verslaafd aan lijstjes: boodschappenlijstjes, To-Do-lijstjes, toekomstplannen-lijstjes, leukste-mannen-lijstjes. We hebben zelfs een lijstje met een overzicht van al onze lijstjes. Kortom, we zijn net zo normaal als iedere dame in Nederland.

De afgelopen week hadden wij en vele anderen met ons, te maken met de Habito Bedrijvenbeurs. Dat begon al bij de opbouw van de enorme tenten. Dagenlang zagen we bezweette zwoegende mannen (daar zijn ze weer!!). Alleen dit keer was het real-life! Sjouwend door (dit keer óók echte) modder, met stalen pijpen en grote rollen tentdoek. Nu zien wij dat in het Rijssense maar één keer in de drie jaar, dus uiteraard trok dat onze aandacht. En alsof dat nog niet genoeg was, arriveerden er ook nog eens een flink aantal stoere landbouwers met machtige machines waarvan je geen idéé hebt wat je er mee kunt doen, maar waarvan je meteen diep, díep onder de indruk bent. Nog niet bijgekomen, was het alweer tijd voor de volgende ronde: slanke jongemannen in maatgesneden pakken, die zachtronkende gestroomlijnde bolides met uiterste precisie op hun krappe plekje tussen de stands manoeuvreren. We wilden spontaan in een mooi roze ‘kleedje’ op de auto’s gaan liggen.

De hoogste tijd om met een aantal collega’s een rondje te lopen en eens wat nieuwe contacten op te doen. Maar viel dát tegen. Alle bezweette, stoere èn slanke mannen waren vervangen door doorgewinterde seniorverkopers, echtgenotes-van-stoere-mannen en bolle bazen. Boem! En weer terug op aarde.

Aan de slag dan maar. Zakelijk netwerken… Want daarvoor is zo’n beurs toch vooral bedoeld. Klinkt saai. Maar toch is de Habito anders. Want daar vind je direct naast die enorme landbouwmachines (waarvan we nu àlles weten), ook een grasmaaier voor je gazonnetje van twee bij twee. Daar proeft de voormalig wethouder een stukje vlees bij de Tupperware-dame en leidt de bankdirecteur een veiling voor de Voedselbank (en nee, er gingen géén overgebleven broodjes kaas onder de hamer. Foei!). Daar wordt het principe van alleen alcohol ná vijf uur al snel losgelaten door de hippe reclamemakers. (Netwerken staat immers synoniem aan ‘netborrelen’... toch?!) En een eindje verderop staat een uitvaartondernemer (ja echt!) gebreide poncho’s te verkopen voor zijn buurvrouw van de mode-en-schoenen-stand.

Kijk, eigenlijk is dit geen ‘netwerken’, maar ‘noaberschap’. Excuses voor het modewoord, maar het staat bij de Rijssen-Holtense ondernemers nog steeds hoog op de prioriteitenlijst. Je ziet het nu op de beurs. Maar je voelt het ook in het dagelijkse zakenleven. Veel bedrijven die dreigen weg te zakken in de (voor hen zeer realistische) modder, wordt een touw toegeworpen door hun zakelijke ‘buren’. En daarbij maakt het niet uit of je concurrent van elkaar bent. De één redt het daardoor, de ander misschien niet meer. Maar het principe is duidelijk: je helpt elkaar. Punt.

We lopen verder met een goed gevoel. Wij horen hier. Ons kent ons. Ze zaten bij onze ouders aan de keukentafel, we hebben misschien nog wel bij hen in de klas gezeten, of hebben er mee gezoend bij Lucky (goa’j met brommers kiekn??).

Dan horen we onze niet-Rijssense-collega ineens keihard schaterlachen. “Er staat hier gewoon een PÓNY op de beurs!” We kijken: op deze - let op! - bedrijfsbeurs staat, tegenover de hippe ‘netborrelende’ reclamemakers, inderdaad een standje met een houten hek, wat hooi, heel veel kindjes èn… een kleine bruine pony. Met door lachtranen beglinsterde ogen kijkt onze collega er naar. “Dat is toch geweldig??”

En terwijl we op de achtergrond collega en pony samen horen hinniken van de lach, ontstaat bij ons de gedachte: dat wat wij eigenlijk heel normaal vinden, is misschien tòch niet zo gewoon. Het gaat om de manier waarop je er naar kijkt...

Wij hebben de kans om te leren kijken door andere ogen. En we zien dat het uniek is om dame in Rijssen te zijn!

Deel deze pagina met je vrienden



De volgende bedrijven dragen het Parkgebouw een warm hart toe!