DDUR 5: Troost (20-10-13)

Troost

‘Kapot??’ Bedremmeld staat onze collega naar het apparaat te kijken. Een paar slaaprimpeltjes omlijsten nog haar van schrik wijd openstaande ogen. Wij staan er bij en kijken er naar. Er zijn vele rampen die een bedrijf kunnen treffen. Brand, een overval, faillissement. Maar er is er één moeder aller rampen: een kapotte koffieautomaat!

Koffie is de diesel waardoor onze motor iedere dag start, de olie die onze energiebanen smeert, de ruitenvloeistof waarmee onze hersenen weer helder worden gewist. Zonder koffie kunnen we als bedrijf absoluut niet functioneren. Met spoed wordt om een reparateur verzocht. We hebben het apparaat nog niet zo lang, maar ze hoort er al helemaal bij. Dit lieve koffiemeisje is een luxepaardje waarmee je moeiteloos de lekkerste latte’s, espresso’s en cappuccino’s maakt. Ze is niet snel, maar haar exquise smaak maakt alles goed. En nu heeft ze er de brui aan gegeven... Moedeloos staan we in de keuken bij een bejaarde coffeepadmachine waar we alleen maar cafeïnevrije pads voor blijken te hebben. Tsss, wij doen niets cafeïnevrij. Zelfs onze wallenrollers en hoofdpijntabletten bevatten cafeïne!

Met een kop thee (daar zit tenminste nog iets in dat eindigt met –ïne) gaan we aan de grote tafel zitten. Tijd voor overleg. Eerst even de afgelopen week doornemen. Tevreden zijn we over de avond waarop er gezellig werd gebreid tijdens een vrouwenbijeenkomst en door de spreker ‘Slow-google’ werd geïntroduceerd. Díe term spreekt ons vooral vanmorgen wel aan. (Slow-google, slow-tea, slow-overleg, no-koffie: slow-alles…). Enkele andere bespreekpunten komen aan de orde en worden afgetikt. Dan is het tijd voor afscheid. Een collega gaat ons verlaten. We zitten in moeilijk vaarwater en ‘inkrimping’ is helaas ook bij ons aan de orde. Troostgebak, tranen en weinig woorden… wat moet je ook zeggen?!

Er wordt gebeld. Of we over drie dagen nog ruimte hebben voor een koffietafel na een begrafenis. Dat kan. Ons kleine, net ingekrompen team wordt druk: we bieden deze week ook nog onderdak aan een groot huwelijksfeest, wat zakelijke besprekingen, een diploma-uitreiking, een cultureel (kinder)spektakel, een verwenmiddagje voor jonge mantelzorgers en natuurlijk onze vaste hobbyisten. Eén ding weten we zeker: we gaan liters koffie schenken.

Dat we bij al deze levensfasen van onze gasten betrokken mogen zijn, is bijzonder. Van de wieg, via kinder- en schooltijd, werk, huwelijk, het leven, naar de dood. Niets onbekends voor ons. We voelen ons nog kind, leren iedere dag weer, we weten wat het inhoudt om de liefde van je leven te vinden, een gezin draaiende te houden, keihard te werken, gepokt en gemazeld te worden door het leven. We weten wat verlies is.
We hebben zelf heel wat bakjes troost gedronken. We vinden het mooi dat we die troost ook letterlijk en figuurlijk aan een ander mogen schenken.

Als de thee op is, zijn we klaar. De motor is nog niet echt op gang gekomen en sputtert maar zachtjes op deze maandagochtend. Wanneer we opstaan zien we een geel autootje het terrein oprijden. De monteur, hoera! Een half uurtje later is ons lieve koffiemeisje weer haar stralende zelf. Haar eerste bruine brouwsel smaakt goddelijk! Weg slow-tea, tijd voor fast-coffee. De motor draait weer volop!

Gas bij en gaan!

Deel deze pagina met je vrienden



De volgende bedrijven dragen het Parkgebouw een warm hart toe!