Wedstrijd

‘Hoe sterk is de eenzame fietser...’ Boudewijn de Groot zong het al. Maar dit beeld had hij waarschijnlijk niet voor ogen. Het jaar 2020. Waarin er alleen maar ‘eenzame’ fietsers zijn, want samen mag even niet meer. Voorlopig geen Giro, Tour of Ronde van Overijssel.

Een jaar waarin sowieso alle competitie abrupt stopt en de met bloed zweet en tranen verworven scores weer op nul zijn gezet. Waarin iedereen weer terug moet naar af. Maar dan wel op anderhalve meter afstand. 

Al jaren maken we het vele geregel rondom de Ronde van dichtbij mee. Van het, met de hele familie, broodjes smeren op vrijdag tot het sluiten van de achterklep boven een kofferbak vol vlaggen, hesjes en overgebleven appeltaarten laat op de zaterdagavond. Ruikt het hele gebouw in dit weekend naar zweet, menthol en smeerolie. Wij mogen meeregelen. Zorgen voor koffie en eten, lachen met de gastvrouwen, begeleiden motorrijders, controleren VIP-bandjes en plakken pleisters op gladgeschoren maar gehavende benen. Een prachtige wedstrijd voor ons allemaal. Maar dit jaar dus even geen race tegen de klok. 

Een beetje competitie en ‘druk’ hebben we in deze weken wel nodig. Dús organiseren we onze eigen wedstrijd. Zitten we op Koningsdag met het hele team en alle vrijwilligers, in vol ornaat, in oranje uitgedost en met een zelfde kleur borrel bij de hand, thuis voor het scherm voor onze eerste echte Parkantaine Bingo. Er wordt fanatiek gestreept en enthousiast meegedaan met de pauzeliedjes. Zweten doen we ook, want we leren wat af op technisch gebied. En na drie spannende rondes zijn er mooie prijzen, die uiteraard lokaal online zijn gekocht. De échte winst? Die zit hem in het even weer samen zijn en met z’n allen lachen. 

We kunnen er weer tegen aan. Fijn, want we hebben een beetje denkwerk te verrichten wanneer we de volgende dag de maten van onze mooie Oude Dame gaan opmeten. Hoeveel gasten kunnen we ontvangen, wanneer dat op anderhalve meter moet gebeuren? Getooid met een 150-centimeter-hoepel lopen we door het gebouw en onderzoeken alle mogelijkheden. De beren proberen we weg te jagen door vooral te focussen op wat wèl kan. Bij de pakken neerzitten ligt immers niet in onze aard. En gaat trouwens ook vrij moeilijk met zo’n hoepel om je heupen.

Er stond voor deze weken al veel in de steigers. Tot corona het bouwlawaai deed verstommen. Nu horen we alleen nog de fluitende wind die blaast door het metalen frame. Én in het gezicht van de wielrenner die we, bij het weggaan, in z’n eentje over de Parkstraat weg zien fietsen. 

Terwijl we hem nakijken, horen we boven de wind uit een heel bekend geluid. Onze grote vriend de pauw laat met luide stem weten dat hij er nog wél is. Samen met zijn collega’s doet hij een ouderwets wedstrijdje ‘wie het hardste kan...’. We lachen naar elkaar. Ach, sommige dingen veranderen nooit. En dat is maar goed ook! 

#dikketoi

#vaneenafstandziejemeer